زندگی با شــوق معنا می یابد؛ و شــوق آنجا به اوج می رســد که با خلاقیت درآمیزد؛ و خلاقیت مفهوم حقیقی خود را بازنمی یابد مگر خدمتی عرضه کند، باری بردارد و مشکلی حل کند.

انســان نه به اندازه برخورداری هایی که در زندگی دارد، بلکه به میزان بزرگی و انسانی بودن آرزوها و خواســته هایش و به اندازه ای که مشتاقانه در این راه می کوشد، ارزشمند است.

شــود و از نیروی زندگی، نیکی و زیبایی بیافریند برای مردمی که دوستشان داریم و ِ همراه با تعهد به میهن؛ که دلپذیر است افشاندن بذر به امید روییدن دوباره؛ که شکوفا ِ با مهربانی و لبخند، اثبات ِ مداوم ِ عشــق متعهدانه ایست به «زندگی»و «سازندگی»، ِ خدمت ِ صادقانه با فروتنی و کوشش پیوسته برای گشودن گره های پیچیده و سختی ها، برای نسل های آینده. 

سرمایه مان، گوهر گرانمایة اعتماد مردم است و سرلوحة اعمالمان، پایبندی به کیفیت و صداقت؛ و همه، به نیروی باور و تدبیر و کار «انسان»؛ که او است که می سازد و بارور می کند. و این گونه، خستگی راه، به شوق دوستی ها شیرین می شود و دل ِ هامان به لبخند مســیر و هدفمان را «توسعه»و «تعالی» تعریف کرده ِ ایم، سرشار از شوق ِ بودن و ذوق ِ خشنودی آن ها که از ساخته های ما بهره میجویند، شاد! 

ســاختن و ساخته شــدن، برای بهره گیری بهتر از فرصت هایی که برای بهبود کیفیت زندگی انسان ها در اختیار داریم؛ کار با تعهد و صداقت، برای «ساختن دنیایی بهتر برای نسل های آینده».